മൂന്നു മാസം മുമ്പാണ് അത് സംഭവിച്ചത്..
ഉച്ച കഴിഞ്ഞു പകല്‍ ആറാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ട്രെയിനില്‍ ചെങ്ങനൂരില്‍ നിന്നും കയറി. കോട്ടയം കഴിഞ്ഞു.
അപരിചിത നിര്‍വികാര മുഖങ്ങള്‍ .. ഒരു മടുപ്പ് .
.ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റു വാതിലിന്റെ കാറ്റ് വാക്കില്‍ നിന്നുകൊടുത്തു.. അപ്പോഴാണ്‌ അവരുടെ മനസ്സുകള്‍ കണ്ണില്‍പെട്ടത്‌..
ക്യാമറ പോക്കറ്റില്‍ അക്ഷമ പ്രകടിപ്പിച്ചു.
കാറ്റ് പായല്‍ വകഞ്ഞു മാറ്റിയിട്ടു കളം ഒരുക്കിക്കൊടുത്തു. ജലപ്പരപ്പിലേക്ക് മേഘം എത്തി നോക്കി.
.ജലം ആകാശത്തോട് എന്തോ പറഞ്ഞു .
അത് കേള്‍കാന്‍ തെങ്ങുകള്‍ നിശ്ചലരായി
ഞാന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.
ആകാശമേഘങ്ങളെ ജലം നെഞ്ചില്‍ ചേര്‍ത്തപ്പോള്‍ വര്‍ണ വ്യത്യാസം. അല്ലെങ്കിലും നാം ആരുടെയെങ്കിലും മനസ്സ് ഏറ്റു വാങ്ങുമ്പോഴാണ് സുഗന്ധസുവര്‍ണം കാണാന്‍ ആകുക.
കവിളുകള്‍ തുടുക്കും..
ക്രമേണ ജലാശയം വാടി.
കണ്ടു നില്കാനാവാതെ കാറ്റ് മാറി നിന്നു. ദുഖത്തിന്റെ ഇരുളിമ 
അല്‍പ സമയം കഴിഞ്ഞില്ല .
സമാശ്വാസത്തിന്റെ വെളിച്ചം കൊണ്ട് തലോടാന്‍ ആകാശം ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷെ കുറുമ്പ് മാറ്റാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല
യാത്ര പറയുകയാണ്‌ ..
ഞാന്‍ നിന്നിലും നീ എന്നിലും ഉണ്ടെന്നു അല്ലെങ്കില്‍ നീയാണ് ഞാന്‍ എന്ന് പറഞ്ഞു മേഘവും ജലവും കൈകള്‍ കോര്‍ത്തു ..
വിരല്‍സ്പര്‍ശം അറ്റ് പോകാതെ ..
ഇരുളിന്റെ എണ്ണമറ്റ ശാഖകള്‍ ..
അവ വേര്‍പെടുത്താന്‍ ആകാത്ത വിധം ഇഴ പാകാന്‍ തുടങ്ങി.
പ്രഭാതത്തിന്റെ പ്രാസാദം പനിനീര്‍ കുടഞ്ഞു ഉണര്‍ത്തും വരെ മിഴികള്‍ കൂപ്പാന്‍ ഇലകള്‍ ഒരുങ്ങി.
പ്രഭാതത്തിന്റെ പ്രാസാദം പനിനീര്‍ കുടഞ്ഞു ഉണര്‍ത്തും വരെ മിഴികള്‍ കൂപ്പാന്‍ ഇലകള്‍ ഒരുങ്ങി.
ഈ കാഴചകള്‍ എന്നില്‍ വൈകാരികമായ ഒഴുക്ക് കൂട്ടി.
ഒരു ഒറ്റപ്പെടല്‍ .
എന്റെ പുലരി ..എന്റെ സന്ധ്യ .
എന്റെ പ്രകാശം .
photographs നന്നായിട്ടുണ്ട്. ഇരുളിന്റെ വരവ് നന്നായി അനുഭവപ്പെട്ടു.
ReplyDelete